Σχεδόν παράλληλα με το Για μια Μέρα Ζωής, ο Λοΐζος ενώνει και πάλι δυνάμεις με τον στιχουργό Γιάννη Νεγρεπόντη για μια συλλογή παιδικών τραγουδιών που θα κυκλοφορούσε τελικά επίσημα το 1995, σε ενορχήστρωση Γιάννη Παπαζαχαριάκη.
Μικρός σε διάρκεια αλλά αρκετά «πυκνός», ο δίσκος έχει ατυχείς και ευτυχείς στιγμές. Ο «Στάθης» και το «Η γη μας» δεν παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, το «Ανεκδοτάκι» είναι απλά ευχάριστο, ενώ τα μελαγχολικά «Χρυσό πουλί μου» και «Οι δικοί μου», παρ’ ότι καλά τραγούδια, ακούγονται κάπως μεγαλίστικα σε ένα παιδικό άλμπουμ. Αντιθέτως, ο Μάνος Λοΐζος ερμηνεύει αρκούντως παιχνιδιάρικα το ομώνυμο κομμάτι και το «Μεθυσμένο παπί», ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου στέκεται άψογα στο σοφό «Μια απλή αλήθεια» και ο Κώστας Θωμαΐδης αποδίδει υπέροχα το «Δειλινό», πετυχαίνοντας το στόχο με την απαλότητα της ερμηνείας του. Η ενορχήστρωση του Παπαζαχαριάκη υπηρετεί σωστά τα κομμάτια, χωρίς βέβαια να δίνει το κάτι παραπάνω, πράγμα που θα εμπεριείχε ρίσκο και αυθαιρεσία.
Συμπερασματικά, μολονότι δεν αποτελεί δίσκο-σταθμό για το είδος του όπως π.χ. το Εδώ Λιλιπούπολη ή Ο Μορμόλης, το Κάτω από Ένα Κουνουπίδι φανερώνει σε ορισμένα σημεία μια άλλη πτυχή του ταλέντου αλλά και της προσωπικότητας του Μάνου Λοΐζου, βγάζοντάς τον από το μελαγχολικό/ασπρόμαυρο που χαρακτήρισε το μεγαλύτερο κομμάτι της παραγωγής του.
1. Κάτω Από Ένα Κουνουπίδι (Του Παραλόγου)
2. Χρυσό Πουλί Μου (Ο Ήλιος Πάει Να Δύσει)
3. Η Γη Μας (Η Κυρία Αστρονομία)
4. Ανεκδοτάκι (Τα Τρία Μυρμηγκάκια)
5. Ο Στάθης
6. Μια Απλή Αλήθεια (Ο Σπουργίτης)
7. Δειλινό (Σύννεφο Τριανταφυλλί)
8. Οι Δικοί Μου
